Powszechnie znany jest fakt, że skład optymalnych portfeli inwestycyjnych, tj. udziały poszczególnych instrumentów w portfelu optymalnym, są obciążone bardzo dużym błędem wynikającym z błędów estymacji parametrów rozkładu zwrotów instrumentów inwestycyjnych. W wykładzie zostanie przedstawiony nowy punkt widzenia na to zjawisko. W ramach badań wprowadzono miarę niestabilności składu portfela, ktora zmienność poszczególnych składowych portfela kumuluje w jedną liczbę. Wyprowadzono analityczne wzory wiążące tę liczbę z wektorem średnich i macierzą kowariancji rozkładu zwrotów. Otrzymane wyniki są oparte o dokładne rozkłady estymatorów średniej i kowariancji dla rozkładu normalnego i pozwalają na szczegółową analizę czynników wpływających na niestabilność portfeli optymalnych. W szczególności błąd estymacji portfela optymalnego można rozdzielić na 3 składniki: pierwszy pochodzący od błędu estymacji średniej, drugi - od błędu estymacji macierzy kowariancji i trzeci opisujący nieliniowy efekt współdziałania błędów estymacji średniej i kowariancji. Opisane wyniki teoretyczne zostały poparte rozległymi badaniami empirycznymi 9 różnych portfeli inwestycyjnych. W badaniach tych okazało się, że wpływ błędu estymacji macierzy kowariancji jest znacznie silniejszy niż dotychczas uważano. Dla pewnych portfeli jego udział w całym błędzie estymacji portfela dochodzi do 50%. Jest to w sprzeczności z wieloma poglądami prezentowanymi w literaturze, gdzie za główną przyczynę niestabilności portfeli wini się błędy estymacji średniej. Otrzymane wyniki wskazują na potrzebę poszukiwania lepszych metod estymacji (stabilizacji) portfeli optymalnych. Na zakończenie zostaną przedstawione teoretyczne możliwości takiej stabilizacji przez modyfikację stosowanej w optymalizacji funkcji użyteczności.