Warszawska Szkoła Matematyczna
Termin Warszawska Szkoła Matematyczna odnosi się do grupy matematyków działających w dziedzinach: logiki, teorii mnogości, topologii i funkcji rzeczywistych w latach 20. i 30. XX wieku. Ich czasopismo, Fundamenta Mathematicae (założone w 1920 roku), było pierwszym na świecie specjalistycznym czasopismem matematycznym.
Do członków tej szkoły należeli: Wacław Sierpiński, Kazimierz Kuratowski, Edward Marczewski, Bronisław Knaster, Zygmunt Janiszewski, Stefan Mazurkiewicz, Stanisław Saks, Karol Borsuk i Roman Sikorski.
Członkami warszawskiej grupy topologicznej, którzy wyemigrowali w latach 30., byli Nachman Aronszajn (1907–1980) oraz Samuel Eilenberg (później osiadły w Nowym Jorku).
Do warszawskiej grupy logików należeli również Stanisław Leśniewski (1886–1939), Adolf Lindenbaum (1904–1942) oraz Alfred Tarski (od 1942 roku związany z Berkeley). W 1933 roku Tarski opublikował swoje słynne twierdzenie o nieokreśloności pojęcia prawdy. Do tej grupy zaliczali się także Jan Łukasiewicz i Andrzej Mostowski.
Analiza w Warszawie była rozwijana przez Aleksandra Rajchmana i Antoniego Zygmunda (1900–1992). Zygmund przeniósł się później na Uniwersytet w Wilnie (założonym w 1578 roku), gdzie w latach 30. kierował grupą analityków. W czasie wojny osiedlił się w USA. Do tej grupy należeli również Józef Marcinkiewicz, Otton M. Nikodym i Jerzy Spława-Neyman.
Lwowska Szkoła Matematyczna
Termin Lwowska Szkoła Matematyczna odnosi się do grupy ponad tuzina matematyków zajmujących się analizą funkcjonalną, funkcjami rzeczywistymi oraz rachunkiem prawdopodobieństwa w latach 20. i 30. XX wieku. Ich czasopismo, Studia Mathematica, zostało założone w 1929 roku. Do Lwowskiej Szkoły należeli Stefan Banach, Juliusz P. Schauder, Stanisław Mazur, Hugo Steinhaus i Władysław Orlicz.
Innymi członkami Lwowskiej Szkoły byli Herman Auerbach, Stefan Kaczmarz, Antoni Łomnicki, Mark Kac i Stanisław Ulam (obaj później związani z USA).
Krakowska Szkoła Matematyczna
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, dawnej stolicy Polski, został założony w 1364 roku. Mikołaj Kopernik studiował tam matematykę i astronomię w latach 1491–1495. W XX wieku Kraków stał się ośrodkiem klasycznej analizy, równań różniczkowych oraz funkcji analitycznych.
Do tej szkoły należeli Stanisław Zaremba, Tadeusz Ważewski, Kazimierz Żórawski, Władysław Ślebodziński i Franciszek Leja.